سالروز ولادت با سعادت دو نور مقدس مبارک باد

حضرت پیامبر گرامی اسلام (صلّی الله علیه و آله و سلّم)
عموم سیره نویسان اتفاق دارند که تولد آن حضرت در عام الفیل، و در سال 570 میلادی بوده است. آن حضرت در سن 25 سالگی ازدواج نمودند و ثمره این ازدواجشان این بود که ایشان صاحب شش فرزند شدند کهدو فرزند پسر ایشان پیش از بعثت بدرود حیات گفتند ولی دختران که عبارت بودند از: 1ـ رقیه، 2ـ زینب، 3ـ ام کلثوم، 4ـ حضرت فاطمه سلام الله علیها، دوران نبوت آن حضرت را درک کردند.
رفتار پیامبر (ص) با خانواده
انس بن مالک (خدمتکار حضرت) می گوید: کسی با زن و فرزندش مهربان تر از رسول گرامی نبود.
ایشان می فرمودند: هر درختی میوه ای دارد و میوه دل، فرزند است (کنزالعمال،ج16، ص457)
رفتار با مردم
آن حضرت به همه انسان ها بسیار مهربان و دلسوز بود و از انسان های خشن و بی عاطفه رنج می برد و می فرمود: کسی که به مردم رحم نکند، خداوند به او رحم نخواهد کرد. به آنچه (از مردمان و جانوران) در روی کره زمین است مهربانی کنید، تا آنکه در آسمان هاست به شما رحم آورد (مسند ابن مبارک، ص165)
رفتار با همسایگان
ایشان توجه زیادی به همسایگان می نمودند و همواره مسلمان را نسبت به همسایگان سفارش می نمودند. از فرمایشات حضرت این بود که: پیش از خرید خانه، همسایه بجویید (جامع الصغیر1، ص237) منظور حضرت این بود که پیش از خرید خانه مطمئن شوید که همسایگان خوبی دارید یا خیر. سپس اگر مطمئن شدید همسایگان خوبی در اطراف مسکن مورد نظرتان است آن گاه آن منزل را خریداری کنید. هم چنین می فرمودند: همواره جبرئیل درباره همسایه سفارش می کرد، تا بدانجا که گمان کردم همسایه به زودی میراث بر خواهد شد. کسی که به پروردگار و روز رستاخیز باورد دارد، همسایه اش را نیازارد. (مستدرک الوسائل،ج 8 ،ص 423)
رفتار با مهمانان
حضرت، همواره مهمان را گرامی می داشتند و مهمانی را بسیار دوست می داشتند و می فرمودند: محبوب ترین غذا نزد پروردگار غذایی است که دست های زیادی برای خوردن آن دراز می شوند. (جامع الصغیر، ج1، ص38)
رفتار با یتیمان
ایشان در ارتباط با یتیمان می فرمودند: محبوب ترین خانه های شما در نظر خداوند، خانه ای است که در آن به یتیمی احترام نهاده شود. (کنزل العمال، ج3، ص168)
هم چنین می فرمودند: در بهشت خانه ای به نام (خانه شادمانی) هست. تنها کسی به این خانه می رود که یتیمان دین باور را شاد سازد. (مشکاة الانوار، ص295)
هم چنین حضرت فرمودند: از ما نیست کسی که کهنسالان ما را احترام نکند. (اصول کافی، ج2، ص165)
هم چنین فرمودند: برکت با بزرگان شماست. (مجمع الزوائد، ج8، ص15) می فرمودند: هر مردی که فرزندش را نفرین کند، بینوا می شود (بحارالانوار، ج11، ص99) هم چنین می فرمودند: خداوند درباره چیزی به اندازه زن ها و بچه ها خشمگین نمی شود. (بحارالانوار، ج101، ص73)
رفتار با خویشاوندان
حضرت می فرمودند: کسی که پیوند خویشاوندی را گسسته است با ما همنشین نمی شود؛ چرا که لطف (خداوندی) بر گروهی که میان آنان قطع رحم است، فرود نمی آید. (مشکاة الانوار، ص290)
هم چنین جابربن عبدالله از حضرت روایت می کند که ایشان فرمودند: همانا بوی بهشت از فاصله هزار سال راه استشمام می شود، اما کسی که پیوند خویشاوندی را پاره کند آن را استشمام نمی کند (مجمع الزوائد، ج8، ص49)
رعایت عفاف
نبی مکرم اسلام (ص) برای پاسداری از کانون گرم خانواده سخن گفتن مردان با زنان و دوشیزگان بیگانه را بدون آن که ضرورتی در کار باشد، ناپسند می شمرد. حضرت در این رابطه فرمودند: مردی که با زن نامحرمی شوخی کند، پروردگار (در روز رستاخیز) به خاطر هر واژه هزار سال زندانی اش می کند (وسایل الشیعه چاپ اسلامین، ج14، ص143)
رفتار با بیمان
حضرت محمد (ص) به دورترین بخش شهر برای عیادت مریض می شتافت، اگر چه بیماری آن مریض چشم درد بود. (کنزالعمال، ج7، ص94)
در حدیثی از نبی مکرم اسلام آمده است که ایشان فرمودند: آفریدگار در روز رستاخیز می گوید: آدمیزاد! بیمار شدم، آفریدگار در روز رستاخیز می گوید: آدمیزاد! بیمار شدم، مرا عیادت نکردی، که انسان مورد خطاب الهی (با تعجب) می گوید: خدایا! چگونه تو را که پروردگار جهانیانی عیادت کنم؟ خداوند متعال پاسخ می دهد: مگر نمی دانستی که فلان بنده ام بیمار بود و او را عیادت نکردی؟ مگر نمی دانستی که اگر او را عیادت می کرد، مرا نزد او می یافتی؟ (بحارالانوار، ج64، ص156)
رفتار با جوانان
پیامبر در ارتباط با جوانان فرمودند، برتریِ جوانِ نیایشگری که نوجوانی اش را عبادت کرده، بر پیری که پس از بالا رفتن سنش عابد شده، به سان برتریِ پیامبران است بر مردم (کنزالعمال، ج15، ص776)
خدمات اجتماعی
حضرت می فرمودند: کسی که بشنود مردی فریاد می زند: ای مسلمانان و پاسخش را ندهد مسلمان نیست (اصول کافی، ج2، ص164)
هم چنین فرمودند: شخصی که برای رفع نیاز دنیوی آسیب دیده ای با وی همراه شود، پروردگار ضمانت می دهد که او را از دو رویی و آتش دوزخ برهاند و نیز هفتاد نیاز این جهان او را تامین می کند و همچنان در لطف خداوند والاست تا برگردد. (مکارم الاخلاق، ص413)
سلام دادن
پیامبر پیرامون سلام دادن می فرمودند: سلام، نامی از نام های خداوند است؛ پس آن را میان خودتان منتشر کنید. هرگاه مسلمان به عده ای سلام کند، اگر آنان پاسخش را ندهند، کسی (فرشته) که بهتر و پاکیزه تر از آن هاست جوابش را می دهد. (جامع الصغیر، ج1، ص246)
گشاده رویی
حضرت پیرامون گشاده رویی می فرمودند: گشاده رویی، کینه را از بین می برد. (اصول کافی، ج2، ص103)
هم چنین فرمودند: همانا پروردگار از کسی که با دوستانش با چهره ای اخم آلود رو به رو شود، نفرت دارد. (کنزالعمال، ج3، ص441)
از خداوند متعال مسئلت داریم تا عیدی ما را در روز میلاد نبی مکرم اسلام (ص) توفیق پیروی از رفتارهایش قرار دهد.
 
حضرت امام صادق (علیه السلام)
امام صادق (ع) کنیه اش ابوعبدالله است. تولد آن حضرت بنا به روایت شیخ مفید در کتاب الارشاد در سال 83 و در مدینه واقع گشته است.
لقب آن حضرت، «صادق» بود و کسی از ایشان جز سخن حق نشنیده بود. امام صادق (ع) 12 سال در کنار جد بزرگوارش، امام زین العابدین (ع) و 19 سال بعد از رحلت آن حضرت با پدر گرامیش امام محمد باقر (ع) به سر برد و بعد از رحلت ایشان مدت 34 سال امامت مسلمانان را عهده دار بود. آن حضرت ده فرزند داشت که عبارت بودند از: 1ـ اسماعیل،‌ 2ـ عبدالله، 3ـ امّ فروه که مادر ایشان فاطمه دختر حسین بن علی بن حسین (علیهم السلام) بود. 4ـ امام کاظم (ع)، 5ـ اسحاق، 6ـ محمد، 7ـ عباس، 8 ـ علی، 9ـ اسماء، 10ـ فاطمه، که این ده فرزند از مادران مختلف بودند.
فقه شیعه امامیه را فقه جعفری می نامند؛ زیرا عمده احکام فقه شیعه امامیه از آن حضرت است.
اصحاب حدیث اسامی روایان ثقه ای را که از او روایت کرده اند را بالغ بر 400 شخص می دانسته اند.
فقهایی مشهوری مانند ابوحنیفه و مالک بن انس و اوزاعی و محدثان بزرگی هم چون سفیان ثوری و سلیمان بن مهران از شاگردان حضرت بودند.
گفتنی است پس از رحلت جانسوز نبی مکرم اسلام (ص) در ابتدا خلیفه اول دستور منع کتابت حدیث را صادر کرد و پس از وی خلیفه دوم نیز این مشی را در پیش گرفت، یعنی اگر جایی می دیدند که حدیثی نوشته شده آن را می سوزاند و از بین می بردند. این منع کتابت حدیث تا زمان عمر بن عبدالعزیز ادامه پیدا کرد. پس از این که عمر بن عبدالعزیز، حکم منع کتابت حدیث را برداشت، عملا مردم به روش گذشته عمل کردند و حدیثی را کتابت نکردند تا سال 150 هـ.ق که تدوین حدیث آغاز شد.
آیت الله بروجردی (ره) می فرمودند: در طول این 150 سال به خاطر منع کتابت حدیث، کسی جرات نمی کرده کتابت کند و احادیث سینه به سینه نقل می شد و در معرض اشتباه بود. در حالی که امام صادق (ع) ـ که ما احکام دینمان را از او گرفته ایم ـ در روایات متعددی می فرماید: هر چه من نقل می کنم از پدرم نقل می کنم و ایشان نیز از پدرشان (تا این که برسد به امام علی (ع) و ایشان نیز مستقیماً از نبی مکرم اسلام (ص) نقل می کردند) با توجه به این که تمام مسلمین صداقت امام جعفر صادق (ع) را قبول دارند و هیچ عالمی از مذاهب اسلامی مدعی نشده که در صداقت ایشان و پدرانشان تردیدی وجود دارد، به خوبی می توان اطمینان داشت آن چه از امام صادق (ع) به ما رسیده است، کلام و سنت پیغمبر (ص) می باشد، در حالی که این اطمینان در مذاهب وجود ندارد. لذا باید به روایاتی که امام صادق (ع) نقل می کنند اعتماد کرد و احکام دین را باید از او گرفت.
آیت الله بروجردی (ره) نیز می فرمود: در روایات زیادی از ائمه ما آمده است که «فی کتاب علیّ کذا ...» و در کتاب امام علی (ع) آن چه از سوی پیامبر (ص) املا شده به دستخط امام علی (ع) وجود دارد؛ لذا از خطاهایی که در نقل سینه به سینه وجود دارد، در امان است؛ علاوه بر اینکه سلسله امامان (ع) نیز همگی معصوم بودند و دارای علم الهی بودند.

نویسنده : سید محمد امام
منبعhttp://porseman.org/showarticle.aspx?id=742